زندگی نامه استــــاد علی تجویدی

استاد علی تجویدی به سال 1298 هجری شمسی در تهران خیابان ری متولد شد واز همان اوان کودکی زیر نظر مستقیم پدرش هادی خان تجویدی که خود هنرمندی بزرگ واز شاگردان ممتاز کمال الملک و اولین استاد مینیاتور در ایران بود قرار داشت وچون پدر علاوه بر نقاشی و مینیاتور با موسیقی هم آشنایی داشت وتار را نزد درویش فراگرفته بود و آن را شیرین می نواخت.کم کم علی را با این ساز آشنا ساخت و پس از چندی که وی به مرحله ی نوجوانی رسید و وارد پیشاهنگی شد نواختن فلوت و ((نت)) موسیقی را نزد آقای ظهیرالدینی آموخت واز شانزده سالگی ویلن را ابتدا نزد آقای سپهری آموخت و سپس مدت دو سال نزد استاد حسین یاحقی به فراگرفتن ردیف های موسیقی ایرانی مشغول گردید.علی تجویدی پس از چندی به کلاس استاد ابوالحسن خان صبا رفت و مدت هشت سال نزد ایشان به آموختن ویلن و سه تار همت گمارد و بنا به توصیه ی صبا  برای تکمیل تکنیک نواختن ویلن و آشنایی با موسیقی غرب چند سالی را نزد ملیک آبراهیمیان و بابگن تامبرازیان رفت.چراکه استاد معتقد بود هنرجو یا دوستدار نوازندگی ویلن برای استحکام انگشتان و آرشه باید چند سالی نزدیک معلم اروپایی متد گام های خارجی و برخی از قطعات ساده ی موسیقی غربی را بنوازد.تجویدی پس از آن برای تکمیل هنر موسیقی چندین سال به مطالعه در زمینه ی ((هارمونی)) و ارکستراسیون نزد هوشنگ استوار پرداخت به طوری که بسیاری از آهنگهایی که قبلا" ساخته بود مانند:آزاده ام,صبر عطا کن,پشیمانم را شخصا" برای ارکستر بزرگ تنظیم و اجرا نمود.

از آنجایی که موسیقی ایرانی با ادبیات فارسی و فلسفه و عرفان شرق بستگی کامل دارد و رشته ی تحصیلی او هم در زمینه ی ادبیات فارسی بود لذا در کنار کار موسیقی ایرانی از مطالعه ی کتب در این زمینه غفلت نورزید و ضمن آموزش در خدمت استاد ابوالحسن صبا در کنار ایشان به تعلیم شاگردان پرداخت و در کلاس آزاد موسیقی آن زمان در حقیقت سمت استاد یار را بر عهده داشت.پس از فوت آن شادروان نیز در هنرستان عالی موسیقی ملی کار تعلیم ویلن شاگردان را بر عهده داشت.علی تجویدی به حق یکی از بزرگترین آهنگسازان معاصر این سرزمین است که شاهکارهای بیشماری در پهنه ی موسیقی از خود به یادگار بر جای نهاده ترانه های پر آوازه و دلنشین او که در آرشیو برنامه های ((گلها)) ضبط و نگهداری شده یکی از میراث های گرانبهای هنر این مرز و بوم است.ترانه هایی چون ((مرا عاشقی شیدا))،((شیرین بر))،((آزاده ام))،((آتش کاروان))،((نه همزبانی))،((دیدی که رسوا شد دلم))،((صبرم عطا کن))،((پشیمانم)) وصدها ترانه ی پر آوازه وپر بار دیگر که هر یک یاد آور خاطره یی از گذشته های این استاد ارجمند است.آثاری که نمایانگر استعداد شگرف و متعالی او در هنر آهنگسازی است که یاد آن هیچگاه از خاطر هنر دوستان و شیفتگان عالم موسیقی اصیل ایرانی بیرون نخواهد شد.آهنگ جالب و جاودان وی که در مایه ی سه گاه با شعر خانم منیره طاها با صدای الهام بخش زنده یاد غلامحسین بنان در گلهای رنگارنگ شماره 190 به نام ((مرا عاشقی شیدا,فارغ از دنیا,تو کردی,تو کردی,مرا عاقبت رسوا,مست و بی پروا,تو کردی,تو کردی)).اجرا شده یکی دیگر یکی دیگر از گنجینه های موسیقی ایران است.