راست پنجگاه

آهنگساز : محمدرضا لطفی

دستگاه : سه گاه

اجرا : 1355

انتشار : 1377

…………………………………………………………………………….

آواز : چاه زنخدان                 شعر : حافظ                

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد                  عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

جلوه ای کرد رخش دید ملک عشق نداشت      عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد

جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشت           دست در حلقه آن زلف خم اندر خم زد

دیگران قرعه قسمت همه بر عشق زدند           دل غمدیده ما بود که هم بر غم زد

مدعی خواست که آید به تماشاگه راز               دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد

عقل می خواست کز آن شعله چراغ افروزد         برق غیرت بدرخشید و جهان برهم زد

عشق و شباب و رندی مجموعه مراد است         چون جمع شد معانی گوی بیان توان زد

امشب ز غمت میان خون خواهم خفت              وز بستر عافیت برون خواهم خفت

باور نکنی خیال خود را بفرست                        تا در نگرد که بی تو چون خواهم خفت

…………………………………………………………………………….

آواز : بت چین                 شعر : علی اکبر شیدا

ای مه من ای بت چین ای صنم            لاله رخ و زهره جبین ای صنم

تا به تو دادم دل و دین ای صنم             بر همه کس گشته یقین ای صنم

من ز تو دوری نتوانم دیگر                   وز تو صبوری نتوانم دیگر

هر که تو را دید ز خود دل برید              رفته ز خود تا که رخت را بدید

تیر غمت چون به دل من رسید               همچو بگفتم که همه کس شنید

من ز تو دوری نتوانم دیگر                    وز تو صبوری نتوانم دیگر

ای نفس قدس تو احیای من                  چون تویی امروز مسیحای من

حالت جمعی تو پریشان کنی                  وای به حال دل شیدای من

من ز تو دوری نتوانم دیگر                    وز تو صبوری نتوانم دیگر

…………………………………………………………………………….

آواز :                   شعر : نظامی گنجوی                

یارب به خدائی خدائیت                وانگه به کمال کبریائیت

از عمر من آنچه هست بر جای       بستان و به عمر لیلی افزای

پرورده عشق شد سرشتم              بی عشق مباد سرنوشتم

…………………………………………………………………………….

آواز : صلای عشق                   شعر : عطار نیشابوری                

دلا یکدم رها کن آب و گل را           صلای عشق در ده اهل دل را

ز نور عشق شمع جان بر افروز           رموز عشق از جانان بیاموز

چو داوود آیت سرگشتگان خوان          زبور بر آشفتگان خوان

رسوای دل

آهنگساز : داریوش پیر نیاکان، مرتضی محجوبی و علی اکبر شیدا

دستگاه : سه گاه

اجرا : 1375

انتشار : 1376

…………………………………………………………………………….

آواز : شب فراق                 شعر : سعدی                

جزای آن که نگفتیم شکر روز وصال        شب فراق نخفتیم لا جرم ز خیال

دگر به گوش فراموش اهل سنگین دل      پیام ما که رساند مگر نسیم شمال

تو بر کنار فراتی ندانی این معنی             به راه بادیه دارند قدر آب زلال

اگر مراد نصیحت کنان ما این است           که ترک دوست بگوئیم، تصوری است محال

به خاک پای تو دادم که تا سرم نرود        که سر بدر نرود همچنان امید وصال

حدیث عشق چه حاجت که بر زبان آریم     به آب دیده خونین نوشته صورت حال

سخن دراز کشیدیم و همچنان باقی است    که ذکر دوست نیارد به هیچ گونه ملال

به ناله کار میسر نمی شود سعدی             ولیک ناله بیچارگان خوش است، بنال

…………………………………………………………………………….

آواز : رسوای دل                 شعر : رهی معیری                

من از روز ازل، دیوانه بودم، دیوانه روی تو، سرگشته کوی تو/ سرخوش از باده مستانه بودم، در عشق و مستی، افسانه بودم

نالان از تو شد چنگ و عود من/ تار موی تو، تار و پود من

بی باده مدهوش، ساغر نوشم، ز چشمه نوش تو/ مستی دهد ما را، گل رخسارا، بهار آغوش تو

چو به ما نگری، غم دل ببری، کز باده نوشین تری/ سوزم همچون گل، از سودای دل؛ دل، رسوای تو، من رسوای دل

گرچه به خاک و خون، کشیدی مرا، روزی که دیدی مرا/ باز آ که در شام غمم، صبح امیدی مرا

…………………………………………………………………………….

آواز : بی پا و سر                   شعر : عطار نیشابوری                

بجز غم خوردن عشقت غمی دیگر نمی دانم       که شادی در همه عالم از این خوشتر نمی دانم

گر از عشقت برون آیم به ما و من فرون آیم        ولیکن ما و من گفتن به عشقت در نمی دانم

ز بس کندر ره عشق تو از پای آمدم تا سر           چنان بی پا و سر گشتم که پای از سر نمی دانم

به هر راهی که دانستم فرو رفتم به بوی تو         کنون عاجز فرو ماندم رهی دیگر نمی دانم

دلی کاو بود همدردم، چنان گم گشت در دلبر        که بسیاری نظر کردم، دل از دلبر نمی دانم

…………………………………………………………………………….

آواز : تار زلف                   شعر : علی اکبر شیدا                

از بس به تار زلف، دلها گرفته منزل         دل را کجا بجویم، یک زلف و این همه دل

سرو روانم، آرام جانم، من بی تو نمانم       بیا حبیبم، بیا شیرینم، بیا شمع محفلم

آه ای هستی من شور مستی من             برچین اشک مرا برچین

…………………………………………………………………………….

آواز : غم دل                   شعر : علی اکبر شیدا                

از غم عشق تو ای صنم روز و شب ناله ها می کنم من                     آیین وفا و مهربانی در شهر شما مگر نباشد-حبیبم

وز قد و قامتت هر زمان صد قیامت به پا می کنم من                        سر کوی تو تا چند آیم و شم، ز وصلت بینوا چند آیم و شم

دست بر زلف تو می زنم- ای جانم- روز خود را سیه می برد دلربا یار     سر کویت برای دیدن تو، نترسی از خدا چند آیم و شم

گر به فلک می رسد آه من از غمت، چشم تو دل می برد دلربا یار          صبر بر جور تو می کنم من

با من شیدا نشین، حال نزارم ببین                                               روز خود را سیه می کنم من

بیش از این بد مکن فتنه به کارم مکن، بی وفا یار                            عمر خود را تبه می کنم من

…………………………………………………………………………….

آواز : دل شیدا                   شعر : بابا طاهر، جامی و علی اکبر شیدا                

تو دوری از برم دل برم نیست               هوای دیگری اندر سرم نیست

به جان دلبرم کز هر دو عالم                 تمنای دگر جز دلبرم نیست

آرام جانم، سرو روانم، من بی تو نمانم

بیا ای نازنین، بیا ای مه جبین، دردت به جانم

از غم عشقت، دل شیدا شکست             شیشه می در شب یلدا شکست

از بس که زدم ریگ بیابان به کف          خار مغیلان همه در پا شکست

عشق داند

آهنگساز : محمدرضا لطفی

دستگاه : ابوعطا

اجرا : 1359

انتشار : 1376

…………………………………………………………………………….

   آواز : عشق داند                 شعر : حافظ                

در نظر بازی ما بی خبران حیرانند           من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی              عشق داند که در این دایره سرگردانند

جلوه گاه رخ او دیده من تنها نیست          ماه و خورشید همین آینه می گردانند

عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا        ما عهمه بنده و این قوم خداوندانند

مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم         آه اگر خرقه پشمین به گرو نستانند

وصل خورشید به شبپره اعمی نرسد           که در آن آینه صاحب نظران حیرانند

لاف عشق و گله از یار زهی لاف دروغ       عشقبازان چنین مستحق هجرانند

مگرم چشم سیاه تو بیاموزد کار                 ور نه مستوری مستی همه کس نتوانند

گر به نزهتگه ارواح برد بوی تو باد            عقل و جان گوهر هستی به نثار افشانند

زاهد ار رندی حافظ نکند فهم چه شد         دیو بگریزد از آن قوم که قرآن خوانند

گر شوند آگه از اندیشه ما مغبچگان           بعد از این خرقه صوفی به گرو نستانند

…………………………………………………………………………….

   آواز :                 شعر : بابا طاهر                

به کشت خاطرم جز غم نروید           به باغم جز گل ماتم نروید

به صحرای دل بی حاصل مو            گیاه نامیدی هم نروید

به دشت افتاده مجنون زار و دلتنگ     چو سیل آورده چوبی در بن سنگ

به شب از آتش آه شرربار                نمایان بود در دامان کهسار

غم عشقت بیابون پرورم کرد            هوای وقت بی بال و پرم کرد

به مو گفتی صبوری کن صبوری        صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد

به روی ذلبری گر مایل استم            مکن منعم گرفتار دل استم

خدا را ساربون آهسته می ران            که مو وامانده این قافل استم

عزیزا کاسه چشمم سرایت                 میون هر دو چشمم جای پایت

از او ترسم که غافل پا نهی باز            نشینه خار مژگونم به پایت

تو دوری از برم دل در برم نیست         هوای دیگری هم در سرم نیست

به جان دلبرم کز هر دو عالم               تمنای دگر جز دلبرم نیست

…………………………………………………………………………….

   آواز :بهار دلکش                 شعر : عارف قزوینی                

بهار دلکش رسید و دل به جان نباشد            از آن که دلبر دمی به فکر ما نباشد

در این بهار ای صنم بیا و آشتی کن              که جنگ و کین با من حزین روا نباشد

صبحدم بلبل بر درخت گل خنده می گفت       نازنینان را مه جبینان را وفا نباشد

اگر که با این دل حزین تو عهد بستی       عزیز من با رقیب من چرا نشستی

                         چرا دلم را عزیز من غاز کینه خستی

بیا در برم از وفا یک شب، ای مه نخشب    تازه کن عهدی که بر شکستی

راز دل

آهنگساز : فرامرز پایور

دستگاه : دشتی

اجرا : 1358

انتشار : 1359

…………………………………………………………………………….

   آواز : چشم انتظار                 شعر : امیرهوشنگ ابتهاج                

نه لب گشایدم از گل، نه دل کشد به نبید        چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید

نشان داغ دل ما است لاله ای که شکفت         به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید

به یاد زلف نگونسار شاهدان چمن                 ببین در آینه جویبار، گریه بید

بیا که خاک رهت لاله زار خواهد شد              ز بس که خون دل از چشم انتظار چکید

به دور ما که همه خون دل به ساغرهاست       ز چشم ساقی غمگین که بوسه خواهد چید

چه جای من که در این روزگار بی فریاد           ز دست جور تو ناهید بر فلک نالید

از این چراغ توام چشم روشنایی نیست             که کس ز آتش بیداد غیر دود ندید

گذشت عمر و به دل عشوه می خریم هنوز        که هست در پی شام سیاه صبح سپید

که راست سایه در این فتنه ها امید امان            شد آن زمان که دلی بود در پناه امید

صفای آینه خواجه بین کز این دم سرد              نشد مکدر و بر آه عاشقان بخشید

…………………………………………………………………………….

   آواز : راز دل                شعر : عارف قزوینی                

گریه را به مستی بهانه کردم، شکوه ها ز دست زمانه کردم        آستین چو از دیده بر گرفتم، سیل خون به دامان روانه کردم

ناله دروغین اثر ندارد، مرده بهتر زان کاو هنر ندارد                  شام ما چو از پی سحر ندارد، گریه تا سحر گه من عاشقانه کردم

راز دل همان به نهفته ماند، گفتنش چو نتوان گفت نگفته ماند     فتنه بهتر یک چند خفته ماند، گنج غم بر دل خزانه کردم

باغبان چه گویم به ما چه ها کرد، کینه های دیرینه برملا کرد     دست ما ز دامان گل جدا کرد، تا به شاخ گل یکدم آشیانه کردم

…………………………………………………………………………….

   آواز : بهار غم انگیز                 شعر : امیرهوشنگ ابتهاج

بهارا بنگر این خاک بلاخیز              که شد هر خاربن چون دشنه خون ریز

بهارا بنگر این صحرای غمناک          که هر سو کشته ای افتاده بر خاک

بهارا بنگر این کوه و در و دشت          که از خون جوانان لاله گون گشت

بهارا دامن افشان کن ز گلبن             مزار کشتگان را غرق گل کن

…………………………………………………………………………….

   آواز : از خون جوانان                 شعر : عارف قزوینی                

هنگام می و فصل گل و گشت چمن شد        دربار بهاری تهی از راغ و زغن شد

از ابر کرم خطه ری رشک ختن شد               دلتنگ چو من مرغ قفس بهر وطن شد

چه کج رفتاری ای چرخ، چه بدکرداری ای چرخ    سر کین داری ای چرخ، نه دین داری، نه آیین داری ای چرخ

از خون جوانان وطن لاله دمیده                    از ماتم سرو قدشان سرو خمیده

در سایه گل بلبل از این غصه خزیده              گل نیز چو من در غمشان جامه دریده

از اشک همه روی زمین زیر و زبر کن             مشتی گرت از خاک وطن هست به سر کن

غیرت کن و اندیشه ایام بتر کن                    اندر جلو تیر عدو سینه سپر کن

انتظار دل

آهنگساز : فرامرز پایور

دستگاه : افشاری، شور و سه گاه

اجرا : 1358

انتشار : 1359

…………………………………………………………………………….

  آواز : ملکا                       شعر : سنایی                

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی         نروم جز به همان ره که توام راهنمایی

همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم       همه توحید تو گویم که به توحید سزایی

تو حکیمی، تو عظیمی، تو کریمی، تو رحیمی   تو نماینده فضلی تو سزاوار ثنایی

بری از رنج و گدازی بری از درد و نیازی        بری از بیم و امیدی بری از عیب و خطایی

نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم نگنجی      نتوان شبه تو جستن که تو در وهم نیایی

…………………………………………………………………………….

   آواز : بلبل نالان                شعر : حافظ                

بلبلی برگ گلی خوشرنگ در منقار داشت             واندر آن برگ و نوا خوش ناله های زار داشت

گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست       گفت ما را جلوه معشوق بر این کار داشت

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض             پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت

در نمی گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست             خرم آن کز نازنینان بخت برخوردار داشت

خیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم          کاین همه نقش عجب در گردش پرگار داشت

گر مرید راه عشقی فکر بدنامی مکن                 شیخ صنعان خرقه رهن خانه خمار داشت

وقت آن شیرین قلندر خوش که در اطوار سیر       ذکر تسبیح ملک در حلقه زنار داشت

…………………………………………………………………………….

   آواز : انتظار دل                 شعر : عارف قزوینی

از کفم رها- جان- ش قرار دل                نیست و دست من- خدا- اختیار دل

دل به هر کجا- جانم- رفت و برنگشت      دیده شد سپید- خدا- ز انتظار دل

خون دل بریخت- جانم- از دو چشم من     خوش دلم از این- خدا- انتظار دل

بعد از این ضرر- جانم- ابلهم اگر               خم کنم کمر- خدا- زیر بار دل

…………………………………………………………………………….

   آواز : حکایت دل                 شعر : حافظ                

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند...

{برای ادامه مطلب رجوع کنید به آلبوم ساز قصه گو}

همایون مثنوی

آهنگساز : منصور صارمی

دستگاه : مرکب خوانی

اجرا : 1362

انتشار : 1374

…………………………………………………………………………….

آواز : سودای خیال                 شعر : عراقی                

بود آیا که خرامان ز درم بازآیی                    گره از کار فروبسته ما بگشایی

نظری کن که به جان آمدم از دلتنگی             گذری کن که خیالی شدم از تنهایی

گفته بودی که بیایم چو به جان آیی تو            من به جان آمدم اینک تو چرا می نایی

بس سودای سر زلف تو پختم به خیال             عاقبت چون سر زلف تو شدم سودایی

همه عالم به تو می بینم و این نیست عجب       به که بینم که تویی چشم مرا بینایی

پیش از این گر دگری در دل من می گنجد        وین عجب تر که تو خود روی به کس ننمایی

گفتی از لب بدهم کام عراقی روزی                 وقت آن است که آن وعده وفا فرمایی       

…………………………………………………………………………….

آواز : دل آرزومند                 شعر : عراقی

بیا که بی تو به جان آمدم ز تنهایی              نمانده مرا صبر و بیش از این شکیبایی

بیا که جان مرا بی تو نیست برگ حیات         بیا که چشم مرا بی تو نیست بینایی

ز بس که بر سر کوی تو ناله ها کردم            بسوخت بر من مسکین دل تماشایی

ز چهره پرده برانداز تا سر اندازی                  روان فشاند بر روی تو ز شیدایی

…………………………………………………………………………….

آواز : محنت سرا                شعر : عراقی                

دلی دارم چه دل محنت سرایی          که در وی خوشدلی را نیست جایی

دل مسکین چرا غمگین نباشد           که در عالم نیابد دلربایی

چگونه غرق خونابه نباشم؟                که دستم می نگیرد آشنایی

بمیرد دل چو دلداری نبیند                 بکاهد جان چو نبود جانفزایی

بنالم بلبل آسا چون نیابم                    ز باغ دلبران بوی وفایی

فتادم باز در وادی خونخوار                  نمی بینم رهی را رهنمایی

نه دل را درتحیر پای بندی                  نه جان را جز تمنا دلگشایی

در این وادی فرو شد کاروانها                که کس نشنید آواز درایی

در این ره هر نفس صد خون بریزد          نیارد خواستن کس خونبهایی

دل من چشم می دارد کزین ره               بیابد بهر چشمش توتیایی

…………………………………………………………………………….

آواز : دلدارم تو باشی                 شعر : عراقی

چه خوش باشد که دلدارم تو باشی         ندیم و مونس و یارم تو باشی

دل پر درد را درمان تو سازی             شفای جان بیمارم تو باشی

اگر جمله جهانم خصم گردند               نترسم چون نگهدارم توباشی

همی نالم چو بلبل در سحرگاه              به بوی آنکه گلزارم تو باشی

چو گوید وصف روی ماه رویی           غرض زان زلف و رخسارم تو باشی

اگر نام تو گویم ور نگویم                  مرادم جمله گفت آنم تو باشی

از آن دل در تو بندد چون عراقی         که می خواهم که دلدارم تو باشی

…………………………………………………………………………….

آواز : نظر مستانه                 شعر : فیض کاشانی

یک نظر مستانه کردی عاقبت       عقل را دیوانه کردی عاقبت

با غم خود آشنا کردی مرا             از خودم بیگانه کردی عاقبت

در دل من گنج خود کردی نهان      جای در ویرانه کردی عاقبت

سوختی در شمع رویت جان من       چاره پروانه کردی عاقبت

قطره اشک مرا کردی قبول            قطره را دردانه کردی عاقبت

کردی اندر کل موجودات سیر          جان من کاشانه کردی عاقبت

زلف را کردی پریشان، خلق را         خانمان ویرانه کردی عاقبت

مو به مو را جای دلها ساختی             مو به دلها شانه کردی عاقبت

در دهان خلق افکندی مرا               فیض را افسانه کردی عاقبت  

چشمه نوش

آهنگساز : محمدرضا لطفی

دستگاه : راست پنجگاه و مرکب خوانی

اجرا : 1374

انتشار : 1374

…………………………………………………………………………….

آواز :چشمه نوش                 شعر : حافظ                

روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست            منت خاک درت بر بصری نیست که نیست

ناظر روی تو صاحب نظرانند آری                         سر گیسوی تو در هیچ سری نیست که نیست

اشک غماز من ار سرخ برآمد چه عجب                  خجل از کرده خود پرده دری نیست که نیست

از حیای لب شیرین تو ای چشمه نوش                   غرق آب و عرق اکنون شکری نیست که نیستچ

تا به دامن ننشیند ز نسیمش گردی                        سیل خیز از نظرم رهگذری نیست که نیست

تا دم از شام سر زلف تو هرجا نزنند                        با صبا گفت و شنیدم سحری نیست که نیست

من از این طالع سرگشته به رنجم ور نی                   بهره مند از سر کویت دگری نیست که نیست

شیر در بادیه عشق تو روباه شود                            آه از این راه که در وی خطری نیست که نیست

مصلحت نیست که از پرده برون افتاد راز                  ورنه در مجلس رندان خبری نیست که نیست

آب چشمم که بر او منت خاک در توست                  زیر صد منت او خاک دری نیست که نیست

از وجودم قدری نام و نشان هست که هست              ورنه از ضعف در آن جا اثری نیست که نیست

غیر از این نکته که حافظ ز تو ناخشنود است              در سراپای وجودت هنری نیست که نیست

…………………………………………………………………………….

آواز :                 شعر : بابا طاهر                

دلی دیرم که بهبودش نمی بو          نصیحت می کرم سودش نمی بو

به بادش می دهم، نش می بره باد     در آتش می نهم دودش نمی بو

آلاله روزگارانم تئی یار                   بنفشه روزگارانم تئی یار

بنفشه جوکناران هفته ای بی            امید روزگارانم تئی یار

…………………………………………………………………………….

آواز :میخانه                شعر : قدیمی                

رفتم در میخانه، خوردم دو سه پیمانه       من مستم و دیوانه، ما را که برد خانه

دلبر عزیز، شوخ با تمیز، برخیز و بریز        زان می که جوان سازد، عشقم به تو پردازد

تو اگر عشوه بر خسرو پرویز کنی             همچو فرهاد روم از عقب کوه کنی

تو مگر، ماه نکورویانی                          تو مگر، شاه پری رویانی

…………………………………………………………………………….

آواز : داغ دل                 شعر : حافظ

ما سرخوشان مست دل از دست داده ایم          همراز عشق و هم نفس جام باده ایم

بر ما بسی کمان ملالت کشیده اند          تا کار خود به ابروی جانان نهاده ایم

چون لاله می مبین و قدح در میان کار     این داغ بین که بر دل خونین نهاده ایم        

…………………………………………………………………………….

یاد ایـام

آهنگساز : داریوش پیرنیاکان و محمدرضا شجریان

دستگاه : شور

اجرا : 1371

انتشار : 1374

…………………………………………………………………………….

آواز :جان عشاق                 شعر : حافظ                

دوش می آمد و رخساره بر افروخته بود                 تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود

رسم عاشق کشی و شیوه شهر آشوبی                  جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود

گرچه می گفت که زارت بکشم می دیدم              که نهانش نظری با من دلسوخته بود

جان عشاق سپند رخ خود می دانست                   و آتش چهره بدین کار بر افروخته بود

دل بسی خون به کف آورد ولی دیده بریخت          ا... ا... که تلف کرد اندوخته بود

کفر زلفش ره دین می زد و آن سنگین دل             در پی اش مشعلی از چهره برافروخته بود

یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد                   آنکه یوسف به زر ناسره بفروخته بود

گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ            یارب این قلب شناسی ز که آموخته بود

…………………………………………………………………………….

آواز : سلسله موی دوست                 شعر : سعدی                

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست             هرکه در این حلقه نیست فارق از این ماجراست

دلشده پایبند گردن جان در کمند                  زهره گفتار نه کاین چه سبب وان چراست

گر بزنندم به تیغ در نظرش بی دریغ              دیدن او یک نظر صد چو منش خون بهاست

گر برود جان ما در طلب وصل دوست            حیف نباشد که دوست دوست تر از جان ماست

گر بنوازی به لطف ور بگدازی به قهر            حکم تو بر من رواست زجر تو بر من رواست

…………………………………………………………………………….

آواز :چشم بیمار                 شعر : حافظ                

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم                   بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم

الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد                    مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم

جهان پیر است و بی بنیاد از این فرهادکش فریاد            که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم

اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست            حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم

…………………………………………………………………………….

آواز : یاد ایـام                 شعر : فائض دشتستانی و بابا طاهر                

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم                در میان لاله و گل آشیانی داشتم

گرد آن شمع طرب می سوختم پروانه وار         پای آن سرو روان اشک روانی داشتم

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود       عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم

چون سرشک از شوق بودم خاکبوس درگهی     چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم

در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود          در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم

درد بی عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من          داشتم آرام تا آرام جانی داشتم

بلبل طبعم رهی باشد ز تنهایی خموش               نغمه ها بودی مرا تا همزبانی داشتم

…………………………………………………………………………….

آواز :زلف سیاه                 شعر : فائض دشتستانی و بابا طاهر                

به قربون خم زلف سیاهت            فدای عارض مانند ماهت

ببردی دین فائض را به غارت        تو شاهی خیل مژگان را سپاهت

تو دوری از برم دل در برم نیست    هوای دیگری هم در سرم نیست

به جان دلبرم کز هر دو عالم         تمنای دگر جز دلبرم نیست

خودم اینجا دلم در پیش دلبر         خدایا این سفر کی می رود سر

خدایا کن سفر آسون به فائض       که بیند بار دیگر روی دلبر

دلشدگان

آهنگساز : حسین علیزاده

دستگاه : مختلف

اجرا : 1370

انتشار : 1371

…………………………………………………………………………….

 آواز :گلچهره                 شعر : علی حاتمی                

گلچهره مپرس آن نغمه سرا از تو چرا جدا شد

گلچهره مپرس پروانه تو بی تو کجا رها شد

مرنجان دلت را

رها کن غمت را رها کن

مخور غم مخور غم نگارا

گلچهره بریز تو خون من بلبل نغمه زن را

…………………………………………………………………………….

 آواز : پیمانه عشق                 شعر : فریدون مشیری                

ساقیا؛ ساقیا؛ زده ام باده نابی که مپرس

جامی زده ام از چشم مهربان تو / سرخوش بردم خانه به خانه کوبه کو

هر دم ز چشمانش، جرعه ای از جان جهان / ریزد به گل من، روشنتر از عالم جان

ساقی چشمان او، پیمانه عشق، ریزد به جام جانم

حرفی دارد، رمزی گوید، شیدا کند ما را، یارا؛ یارا

ساقی جامی دگر، آتش زان شعله ور

به یک نظر، به یک نظر، ما را ز دست ما ببر

…………………………………………………………………………….

 آواز :دلشدگان                 شعر : علی حاتمی، فریدون مشیری                

ما دلشدگان خسرو شیرین پناهیم             جمع مستان غزلخوانیم

ما کشته آن مهرخ خورشید کلاهیم           همه مستان سراندازیم

ما از دو جهان، غیر تو ای عشق نخواهیم    سراندازیم سرافرازیم

صد شور نهان با ما، تاب و تب جان با ما     خبر این هنر ندانیم

در این سربی سامان، غمهای جهان با ما     که هرچه می توانیم

با ساز و نی، با جام می، با یاد وی            غم از دلها براندازیم

شوری دگر اندازیم در میکده جان

…………………………………………………………………………….

 آواز : پاسبان دل                 شعر : حافظ، فریدون مشیری                

پاسبان حرم دل شده ام شب همه شب         تا در این پرده جز اندیشه او نگذارم

دیده بخت به افسانه او شد در خواب         کو نسیمی ز عنایت که کند بیدارم

یارم به یک لا پیرهن خوابیده زیر نسترن    ترسم که بوی نسترن مست است و هشیارش کند

ای آفتاب آهسته نه پا در حریم یار من       ترسم صدای پای تو خواب است و بیدارش کند        

…………………………………………………………………………….

 آواز :امید عشق                 شعر : فریدون مشیری                

به کجا برد این امید ما را

نشد این عاشق سرگشته صبور

نشد این مرغک پر بسته رها

به کجا می روم یارا / به کجا می برد ما را

ره این چاره ندانم به خدا / نشود دل نفسی از تو جدا

به هوایت همه جا در همه حال

به امیدی بگشایم شب و روز پر و بال

غم عشقت دل ما را / به کجاها برد بالا

…………………………………………………………………………….

آواز :کمان ابرو                 شعر : حافظ                

مرا چشمی است خون افشان ز دست آن کمان ابرو             جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو

غلام چشم آن ترکی که در خواب خوش مستی             نگارین گلشنش روی است و مشکین سایبان ابرو

هلالی شد تنم زین غم که با طغرای ابرویش                که باشد مه که بنماید ز طاق آسمان ابرو

رقیبان غافل و ما را از آن چشم و جبین هر دم               هزارن گونه پیغام است و حاجب در میان ابرو

روان گوشه گیران را جبینش طرفه گلزاری است             که بر طرف سمن زارش همی گردد جمان ابرو

دگر حور و پری را کس نگوید با چنین حسنی                که این را این چنین چشم است و آن را آن چنان ابرو

توکافر دل نمی بندی نقاب زلف و می ترسم                  که محرابم بگرداند خم آن دلستان ابرو

اگر چه مرغ زیرک بود حافظ در هواداری                      به تیر غمزه صیدش کرد چشم آن کمان ابرو

…………………………………………………………………………….

آواز :بخت خفته                 شعر : حافظ                

مزرع سبز فلک دیدم وداس مه نو                  یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو

گفتم ای بخت بخسبیدی و خورشید دمید         گفت با این همه از سابقه نومید مشو

گر روی پاک و مجرد چو مسیحا به فلک          از فروغ تو به خورشید رسد صد پر تو

آسمان گو مفروش این عظمت کاندر عشق       خرمن مه به جوی، خوشه پروین به دو جو

تکیه بر اختر شبگرد مکن کاین عیار                تاج کاووس ربود و کمر کیخسرو

…………………………………………………………………………….

آواز :خلوت گزیده                 شعر : حافظ                

خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است         چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است

جانا به حاجتی که تو را هست با خدا               آخر دمی بپرس که ما را چه حاجت است

ارباب حاجتیم و زبان سؤال نیست                 در حضرت کریم تمنا چه حاجت است

محتاج قصه نیست گرت قصد خون ماست      چون رخت از آن تو است به یغما چه حاجت است

جام جهان نما است ضمیر منیر دوست           اظهار احتیاج خود آنجا چه حاجت است

ای مدعی برو که مرا با تو کار نیست             احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است

آن شد که بار منت ملاح بردمی                   گوهر چو دست داد به دریا چه حاجت است

…………………………………………………………………………….

آواز :ای امان                 شعر : عارف قزوینی                

ای امان از فراقت امان               مردم از اشتیاقت امان

از که گیرم سراغت امان              امان، امان، امان، امان

چشم لیلی چو بر مجنون شد        دل ز دیدار او پر خون شد

خون شد از راه دل بیرون شد        امان، امان، امان، امان

عارف و عامی از می مستند         عهد و پیمان به ساغر بستند

پای خم توبه را بشکستند            امان، امان، امان، امان

آسمان عشق

آهنگساز : داریوش پیرنیاکان ، سعید فرجپور و  محمدرضا شجریان

دستگاه : سه گاه

اجرا : 1370

انتشار : 1371

…………………………………………………………………………….

آواز :وصف عشق                 شعر : عطار                

جانا حدیث حسنت در داستان نگنجد             رمزی ز راز عشقت در صد زبان نگنجد

سودای زلف و خالت در هر خیال ناید            اندیشه وصالت جزدر گمان نگنجد

هرگز نشان ندادند از کوی تو کسی را           زیرا که راه کویت اندر نشان نگنجد

آهی که عاشقانت از حلق جان برآرند            اندر زمان نیید، و اندر مکان نگنجد

آنجا که عاشقانت یکدم حضور یابند             دل در حساب ناید چون در میان نگنجد

اندر ضمیر دلها گنجی نهان نهادی             از دل اگر برآید در آسمان نگنجد

عطار وصف عشقت چون در عبارت آرد         زیرا که وصف عشقت اندر بیان نگنجد

…………………………………………………………………………….

آواز : می دانم                 شعر : مولانا                

به گرد دل همی گردی، چه خواهی کرد؟ می دانم       چه خواهی کرد، دل را خون، رخ را زرد؟ می دانم

یکی بازی برآوردی که رخت دل همه بردی             چه خواهی بعد از این بازی دگر آورد؟ می دانم

به حق اشک گرم من، به حق آه سرد من                که گرمم پرس چون بینی، که گرم از سرد می دانم

مرا دل سوزد و سینه تو را دامن، این فرق است         که سوز و دود از دود و درد از درد می دانم

به دل گویم که چون مردان صبوری کن، دلم گوید     نه مردم نی زن، گر غم ز زن تا مرد می دانم

دلا چون گرد برخیزی ز هر بادی، نمی گفتی           که از مردی برآوردمز دریا گرد می دانم

…………………………………………………………………………….

آواز :درد فراق                 شعر : عطار                

جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی        دل در غم عشق تو رسوای جهان تا کی

چون جان و دلم خون شد در درد فراق تو    بر بوی وصال تو دل بر سر جان تا کی

نامد گه آن آخر کز پرده برون آیی           آن روی بدان خوبی در پرده نهان تا کی

بشکن به سر زلفت این بند گران از دل      بر پای دل مسکین این بند گران تا کی

دل بردن مشتاقان از غیرت خود تا چند     خون خوردن و خاموشی زیر دلشدگان تا کی

گر عاشق دلداری ور سوخته یاری            بی نام و نشان می رو زین نام و نشان تا کی

…………………………………………………………………………….

آواز : عاشق رسوا                 شعر : عطار                

زهی در کوی عشقت مسکن دل       چه می خواهی از این خون خوردن دل

چکیده خون دل بر دامن جان           گرفته جان پر خون دامن دل

از آن روزی که دل دیوانه توست         به صد جان من شدم در شیون دل

منادی می کنند در شهر امروز           که خون عاشقان بر گردن دل

چو رسوا کرد ما را درد عشقت           همی کوشم به رسوا کردن دل

چو عشقت آتشی در جان من زد        برآمد دود عشق از روزن دل

مکن جانا دل ما را نگه دار               که آسان است بر تو بردن دل

چو گل اندر هوای روی خوبت           به خون در می کشم پیراهن دل

بیا جانا دل عطار کن شاد               که نزدیک است وقت رفتن دل

…………………………………………………………………………….

آواز : آسمان عشق                 شعر : مولانا                

چنان مستم چنان مستم من امشب        که ازچنبر, برون جستم من امشب
چنان چیزی که درخاطر نیاید               چنانستم چنانستم من امشب
به جان با آسمان عشق رفتم                به صورتگر در این پستم من امشب
بشوی ای عقل دست خویش از من        که در مجنون بپیوستم من امشب

چو واگشت او پی او می دویدم             دمی از پای ننشستم من امشب

آهنگساز : داریوش پیر نیاکان و محمدرضا شجریان

دستگاه : شور

اجرا : 1369

انتشار : 1370

…………………………………………………………………………….

آواز : پیک دوست                      کلام : سعدی
ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست         با ما مگوبجزسخن دل نشان دوست
حال از دهان دوست شنیدن چه خوش بود           یا از دهان آن که شنید از دهان دوست
ای یار آشنا ! علم کاروان کجاست؟                   تا سر نهیم بر قدم ساربان دوست
گر زرفدای دوست کنند اهل روزگار                  ما سر فدای پای رسالت رسان دوست

دردا و حسرتا ! که عنانم ز دست رفت                دستم نمی رسد که بگیرم عنان دوست
رنجور عشق دوست چنانم که هر که دید            رحمت کند مگردل نامهربان دوست

گر دوست رانده را بکشد یا بپرورد                     تسلیم از ان بنده و فرمان از آن دوست
بی حسرت ازجهان نرود هیچ کس به درد            الا شهید عشق به تیر ازکمان دوست
بعدازتوهیچ دردل سعدی گذرنکرد                     وان کیست درجهان که بگیرد مکان دوست

...........................................................................................................................................................

تصنیف :  صنما                              کلام : مولانا
صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد                 بنگر به سوی دردی که زکس دوا ندارد
زصبا همی رسیدم خبری که می پریدم             زغمت کنون دل من خبر ازصبا ندارد
زفلک فتاد تشتم به محیط غرقه گشتم             به درون بحر جزتودلم آشنا ندارد
همه عمراینچنین دم نبده است شاد وخرم          به حق جفای یاری  که به کس وفا ندارد
برویم مست امشب به وثاق آن شکرلب            که به جان کم گریزم چو کسی قبا ندارد

............................................................................................................................................

آواز: بخت خواب                          کلام : حافظ
نفس برآمد و کام از تو بر نمی​آید                   فغان که بخت من از خواب در نمی​آید

صبا به چشم من انداخت خاکی از کویش          که آب زندگیم در نظر نمی​آید

مگر به روی دلارای یار ما ور نی                   به هیچ وجه دگر کار بر نمی​آید

مقیم زلف تو شد دل که خوش سوادی دید       وز آن غریب بلاکش خبر نمی​آید

بسم حکایت دل هست با نسیم سحر              ولی به بخت من امشب سحر نمی​آید

در این خیال به سر شد زمان عمر و هنوز         بلای زلف سیاهت به سر نمی​آید

ز بس که شد دل حافظ رمیده از همه کس       کنون ز حلقه زلفت به در نمی​آید

..................................................................................................................................

تصنیف : دل مجنون                     کلام : مولانا
در دل و جان خانه کردی عاقبت                   هردو را ویرانه کردی عاقبت
آمدی کاتش در این عالم زنی                      وا نگشتی تا نکردی عاقبت
ای ز عشقت عالمی ویران شده                     قصد این ویرانه کردی عاقبت
ای دل مجنون و از مجنون بتر                     مردی مردانه کردی عاقبت
عشق را بی خویش بردی در حرم                  عقل را بیگانه کردی عاقبت
شمع عالم بود عقل چاره گر                        شمع را پروانه کردی عاقبت
من تو را مشغول می کردم دلا                     یاد آن افسانه کردی عاقبت
در دل و جان خانه کردی عاقبت                  هر دو را ویرانه کردی عاقبت

......................................................................................................................

 آواز : حکایت نی                    کلام : مولانا

بشنو از نی چون حکایت می کند                 از جداییها شکایت می کند

کز نیستان تا مرا ببریده اند                        در نفیرم مرد و زن نالیده اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق                تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر کسی کاو دور ماند از اصل خویش           باز جوید روزگار وصل خویش

من به هر جمعیتی نالان شدم                    جفت بدحالان و خوش حالان شدم

هر کسی از ظن خود شد یار من                 از درون من نجست اسرار من

سر من از ناله من دور نیست                     لیک چشم و گوش را آن نور نیست

نی حریف هر که از یاری برید                   پرده هایش پرده های ما درید

نی حدیث راه پر خون می کند                   قصه های عشق مجنون می کند

با لب دمساز خود گر جفتمی                     همچو نی من گفتنیها گفتمی

چون که گل رفت و گلستان درگذشت         نشنوی زان پس ز بلبل سرگذشت

.........................................................................................................................................

تصنیف : یعنی چه                              کلام : حافظ
ناگهان پرده برانداخته ای یعنی چه            مست از خانه برون تاخته ای یعنی چه

زلف در دست صبا گوش به فرمان رقیب     این همه با همه درساخته ای یعنی چه

شاه خوبانی و منظور گدایان شده ای         قدر این مرتبه نشناخته ای یعنی چه

سخنت رمز دهان گفت کمر سر میان        وز میان تیر به ما آخته ای یعنی چه

سرو چمان

آهنگساز : داریوش پیرنیاکان و محمدرضا شجریان

دستگاه : ماهور

اجرا : 1369

انتشار : 1370

..............................................................................................................................................................................

آواز : دوستان یکدل                 شعر : سعدی                

سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند          

همدم گل نمی شود یاد سمن نمی کند

دل به امید وصل تو همدم جان نمی شود

جان به هوای کوی تو خدمت تن نمی کند

با همه عطر دامنت آیدم از صبا عجب

کز گذر تو خاک را مشک ختن نمی کند

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف تو

زان سفر دراز خود عزم وطن نمی کند

ساقی سیم ساق من گر همه جور می دهد

کیست که تن چو جام می جمله دهن نمی کند

………………………………………………………………………

ساز و آواز
همای گو مفکن سایه شرف هرگز

در آن دیار که طوطی کم از زغن باشد

بیان شوق چه حاجت که حال آتش دل

توان شناخت ز سوزی که در سخن باشد

هوای کوی تو از سر نمی رود ما را

غریب را دل سر گشته با وطن باشد

…………………………………………………………………..
کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

یک نکته از این معنی گفتیم و همین باشد

از لعل تو گر یابم انگشتری زنهار

صد ملک سلیمانم در زیر نگین باشد

جام می و خون دل هر یک به کسی دادند

در دایره قسمت اوضاع چنین باشد

در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود

کاین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد

………………………………………………………………...
ای که مهجوری عشاق روا می داری

بندگان را زبر خویش جدا می داری

تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب

به امیدی که در این ره به خدا می داری

دل ربودی و بحل کردمت ای جان لیکن

به از این دار نگاهش که مرا می داری

ساغر ما که حریفان دگر می نوشند

ما تحمل نکنیم ار تو روا می داری

ای مگس عرصه سیمرغ نه جولانگه توست

عرض خود می بری و زحمت ما می داری

تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم

از که می نالی و فریاد چرا می داری

……………………………………………………………….
غمم بی حد و دردم بی شماره

فغون کاین چاره و درمون نداره

خداوندا ندونه ناصح مو

که فریاد دلم بی اختیاره

……………………………………………………………..
هر دمی چون نی، از دل نالان، شکوه ها دارم
روی دل هر شب، تا سحرگاهان، با خدا دارم

هر نفس آهیست، از دل خونین
لحظه های عمر بی سامان، می رود سنگین
اشک خون آلوده ام دامان، می کند رنگین

به سکوت سرد زمان
به خران زرد زمان
نه زمان را درد کسی
نه کسی را درد زمان

بهار مردمی ها دی شد
زمان مهربانی طی شد
آه از این دم سردی ها خدایا

نه امیدی در دل من
که گشاید مشکل من
نه فروغ روی مهی
که فروزد محفل من

نه همزبان درد آگاهی
که ناله ای خَرد با آهی
داد از این بی دردی ها خدایا

نه صفایی ز دمسازی به جام می
که گرد غم ز دل شوید
که بگویم راز پنهان
که چه دردی دارم بر جان
آه از این بی همرازی خدایا

وه که به حسرت، عمر گرامی سر شد
همچو شراره از دل آذر
بر شد و خاکستر شد
یک نفس زد و هدر شد
روزگار من به سر شد

چنگی عشقم راه جنون زد
مردم چشمم جامه به خون زد
یارا دل نهم ز بی شکیبی
با فسون خود فریبی
چه فسون نا فرجامی
به امید بی انجامی
وای از این افسونسازی خدایا

دستان

آهنگساز:پرویز مشکاتیان

دستگاه : چهارگاه

اجرا : 1366

انتشار : 1367

..............................................................................................................................................................................

      آواز : اسیر نظر                 شعر : سعدی
از در درآمدی و من از خود بدر شدم 

                                    گویی که از این جهان به جهان دگر شدم

گوشم به راه تا که خبر می دهد ز دوست

                          صاحب خبر بیامد و من بی خبر شدم

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق 

                          ساکن شود، بدیدم و مشتاق تر شدم

چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب 

                               مهرم به جان رسید و به عیوق بر شدم

دستم نداد قوت رفتن به پیش یار  

                         چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم

تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم  

                          از پای تا به سر همه سمع و بصر شدم

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت

                         که اول نظر به دیدن او دیده ور شدم

او را خود التفات نبودش به صید من   

                          من خویشتن اسیر کمند نظر شدم

گویند روی سرخ تو سعدی که زرد کرد  

                        اکسیر عشق در مسم آمیخت زر شدم

...........................................................................................................................................................................

آواز : دریای عشق                       شعر : سعدی

دوش دور از رویت ای جان! جانم از غم تاب داشت   

                             ابر چشمم بر رخ از سودای تو سیلاب داشت

نه از تفکر عقل مسکین پایگاه صبر دید       

                            نه از پریشانی دل شوریده چشم خواب داشت

نقش نامت کرده دل محراب تشبیح وجود

                          تا سحر تسبیح گویان روی در محراب داشت

 دیده ام می جست گفتندم نبینی روی دوست

                          عاقبت معلوم کردم کاندرو سیماب داشت

روزگار عشق خوبان شهر فائق می نمود 

                          باز دانستم که شهد آلوده زهر ناب داشت

سعدی این ره مشکل افتاده است در دریای عشق

                          اول آخر در صبوری اندکی پایاب داشت

...........................................................................................................................................................

            آواز : هفت                            شعر : سعدی

می برزند زمشرق شمع فلک زبانه       

                            ای ساقی صبوحی در ده می شبانه

عقلم بدزد لختی! چند اختیار دانش         

                            هوشم ببر زمانی تا کی غم زمانه

گر سنگ فتنه بارد فرق منش سپر کن   

                            گر تیر طعنه آید، جان منش نشانه

صوفی و کنج خلوت، سعدی و طرف صحرا 

                            صاحب هنر نگیرد بر بی هنر بهانه

..............................................................................................................................................................

     آواز : صبح است ساقیا          شعر : سعدی

 صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن    

                              دور فلک درنگ ندارد شتاب کن
زآن پیشترکه عالم فانی شود خراب      

                            زآن پیشترکه عالم فانی شود خراب
ما را ز جام باده گلگون خراب کن   

                         خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد
خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد   

                        گر برگ عیش می طلبی ترک خواب کن

روزی که چرخ از گل ما کوزه ها کند 

                         زنهار کاسه سر ما پر شراب کن

کار صواب باده پرستی است حافظا      

                          برخیز و عزم جزم به کار صواب کن

جان جانان

آهنگساز : پرویز مشکاتیان

دستگاه : شور

اجرا : 1361

انتشار : 1365

..............................................................................................................................................................................

      آواز : خاطر حزین                            شعر : حافظ          

کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد            یک نکته از این معنی گفتیم و همین باشد

از لعل تو گر یابم انگشری زنهار                     صد ملک سلیمانم در زیر نگین باشد

غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل             شاید که چو وا بینی خیر تو در این باشد

هر کو نکند فهمی زین کلک خیال انگیز           نقشش به حرام ار خود صورتگر چین باش

جام می و خون دل هر یک به کسی دادند         در دایره قسمت اوضاع چنین باشد

در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود              کین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد

آن نیست که حافظ را رندی بشد از خاطر          کین سابقه پیشین تا روز پسین باشد

..............................................................................................................................................................................

       آواز : (پنج)                                      شعر : بابا طاهر

سری دیرم که سامانش نمی بو                        غمی دیرم که پایانش نمی بو

اگر باور نداری سوی من آی                            ببین دردی که درمانش نمی بو

تص خوش آن ساعت که یار از در درآیو              شو هجرون و روز غم سر آیو

ز دل بیرون کنم جون را به صد شوق                 همین واجم که جایش دلبر آیو

..............................................................................................................................................................................

        تصنیف : آستان جانان                          شعر : حافظ

بیداد

  آهنگساز:پرویز مشکاتیان

  دستگاه : همایون

  اجرا : 1361

 انتشار : 1365

..............................................................................................................................................................................

    آواز :یاران را چه شد                 شعر : حافظ                ساز : قطعه سوز و گداز(سه)

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد                     دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست              گل بگشت از رنگ خود ابر بهاران را چه شد

کس نمی گوید که یاری داشت حق دوستی                 حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد

شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار                    مهربانی کی سر آمد شهریاران را چه شد

لعلی از کان مروت بر نیامد سالهاست                        تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد

گوی توفیق و کرامت در میان افکنده اند                    کس به میدان در نمی آید سواران را چه شد

صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست           عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد

زهره سازی خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت         کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد

حافظ اسرار الهی کس نمی داند خموش                    از که می پرسی که دور روزگاران را چه شد

..................................................................................................................................

    تصنیف : یاد باد                               شعر : حافظ

     ساز :پیش درآمد همایون(شش)             ساز : چهارمضراب همایون (هفت)

روز وصل دوستداران یاد باد

یاد باد آن روزگاران یاد باد

کامم از تلخی غم چون زهر گشت

بانگ نوش شادخواران یاد باد

گرچه یاران فارغند از یاد من

از من ایشان را هزاران یاد باد

مبتلا گشتم در این بند وبلا

کوشش آن حقگذاران یاد باد

گرچه صد رود است از چشمم روان

زنده رود باغ کاران یاد باد
..............................................................................................................................................................................

   تصنیف : باغ نظر          شعر : سعدی

آنکه هلاک من همی خواهد و من سلامتش

هر چه کند به شاهدی کس نکند ملامتش

باغ تفرج است و بس ، میوه نمی دهد به کس

جز به نظر نمی رسد سیب درخت قامتش

کاش که �

استاد شجریان تاکنون سازهایی چون صراحی، بم‌صراحی، بم‌ساز، کرشمه و ساغر را طراحی کرده اند  .

صراحی سازی‌ست از خانواده سازهای آرشه‌ای بم‌خوان که صدایش نزدیک به سازهای خراسان است. صراحی از خانواده کمانچه و قژک بوده و امکانات سازهای خانواده ویلن را از نظر نوازندگی و وسعت صدا داراست. این ساز در شهریور 1387 توسط استاد محمدرضا شجریان طراحی و ساخته شد و به دلیل شباهت آن به صراحی، استاد شجریان این نام را برای این ساز برگزیده‌اند. صراحی مانند خانواده ویولن می‌تواند هشت اندازه متفاوت داشته باشد. فعلاً بیشترین نیاز ما چهار اندازه سوپرانو، آلتو، باس و کنترباس آن است که هر 4 نوع آن طراحی شده است. ویژگی ارزنده‌ای که این خانواده بر خانواده ویولن خواهد داشت، امکان تعویض صفحه پوستی آن است که باعث تغییر در رنگ صوتی این ساز می‌گردد. این صفحه، پوستی و گاه‌پوست همراه با چوب بوده که بر روی گلدانی چوبی تعبیه شده است و حکم تارهای صوتی ساز را دارد و در مدت 2 دقیقه قابل تعویض است. این ساز را نوازندگان کمانچه، قژک، ویولن، ویولنسل و کنترباس به‌راحتی می‌توانند بنوازند.

 استاد محمدرضا شجریان که در آواز و موسیقی شهرت جهانی دارد، سالهاست که برای آبادانی بم از زلزله، گام های بلندی برداشته است. تلاش ایشان برای بازسازی صرفأ به ساخت خانه، بیمارستان و مدرسه و حتی ساخت باغ هنر بم محدود نبوده است. ایشان در همین راستا مجموعه منحصر به فرد و ارزشمندی از آثار خط استاد علیرضا کدخدائی را نیز که از جمله اساتید خوشنویسی صاحب سبک است برای فروش به نمایش گذاشتند. این آثار از متعلقات شخصی استاد محمدرضا شجریان بوده و علاوه بر ارزش مادی بسیار، خاطرات بی شماری را در خود پنهان دارند، به ویژه آنکه این تابلوهای خط شامل اشعاری است که استاد شجریان طی 50 سال عمر هنری خویش آن ها را خوانده و در حافظه تک تک ما ایرانیان اهل موسیقی حک کرده است. این آثار متناسب با فضا و مضمون اشعار طراحی و تذهیب شده و با خط شکسته و با قلم های درشت و با ترکیبات بزرگ، زیبا و بی ­نظیر نوشته شده­اند.

شرکت دل آواز، تصاویر این تابلوهای خط ارزشمند را نیز در ابعاد 40*30 سانتیمتر را در همان ایام با چاپ نفیس منتشر نمود که هم ­اینک تنها تعداد محدودی از این اثر موجود است. علاقمندان جهت تهیه آن می­توانند با شماره­ تلفن­ های 7-88727046 تماس حاصل نمایند.